Hi there! Vorige week nam ik je mee naar een heet-zweet-yogales. En daarna kregen we een London sightseeing tour van een acteur die de héle dag toneelspeelt. De avond eindigde in een girl fight. Welcome back!
Overexposed
‘Ja die staat erop! En door naar de volgende set,’ roept de fotograaf. Ik krijg een niemendalletje in mijn handen geduwd. Of ik me even snel kan omkleden in een piepklein gehaakt topje en een lichte flare jeans, je weet wel, met van die hele wijd uitlopende broekspijpen. ‘Sorry, wáár precies?’ vraag ik aan de stylist.
We staan in de straten rondom de souk van Marrakech. Er raast een scooter langs. Een man met een oversized beladen pakezel kan er niet door en duwt mij tegen de muur. Ik houd van werken op locatie en natuurlijk begrijp ik dat er niet overal een pashokje is, maar…
Er wordt naar me gefloten en mannen roepen teksten. Ik weet niet wat ze zeggen maar ik kan de boodschap wel raden. Boze ogen ‘betasten’ mijn lichaam.
Ik draag een loeistrakke Hervé Leger jurk, zo’n bandage dress, en een roze fluffy (nep)bontjas, high heels. Daarbij een flink getoupeerde hairspray kuif. ‘Big hair, don’t care’ noemen ze dat. Maar I do care op dit moment. Ik kijk naar het gehaakte ienie mienie topje en aarzel. Nu zegt de fotograaf dat ik niet zo lastig moet doen. ‘Zeg, schiet een beetje op. Ik heb niet de hele dag de tijd voor deze outfitchange! We staan hier op een geweldige spot en kom op, hupsakeetje!’ Ja, het is mijn werk maar een live-expositie zijn met mijn bijna blote lijf, in een land waar dit niet gepast is, hoort dat er ook bij?
Ik hoor de fotograaf tegen de visagist zeggen: ‘Die modellen kunnen ook altijd zo zeuren. Vooral die oudere meiden, boven de 23.’ Zij heeft net met een hete krultang, natuurlijk per ongeluk, een stukje van mijn oor verbrand. Ik heb heel zachtjes ‘au!’ gekermd. Van de haarpinnetjes die ze in mijn hoofdhuid prikte om die enorme lok vast te zetten heb ik maar niets gezegd.
‘Kunnen we het blote setje van vandaag niet in onze ‘riad’ schieten?’ vraag ik aan de fotograaf. Een riad is een traditioneel Marokkaans huis met een afgeschermde binnenplaats. Hij kijkt kwaad. De stylist pakt alvast een andere optie van haar kledingrekje. Een lange Isabel Marant jurk, een soort van djellaba.
We schieten voor een editorial. Dat is een high fashion fotoserie, waarvoor je in ieder geval 6 verschillende outfits nodig hebt. En meestal wordt er ook een coverfoto gemaakt. Díe moet de lezer van het magazine aanspreken.
‘Deze jurk lijkt mij geschikt voor de cover,’ zegt ze tegen de fotograaf. ‘Met die kop met haar van d’r lijkt een headshot mij het mooist.’ Ik ben het helemaal met haar eens. Eindelijk wat meer stof en helemaal in de stijl van dit Duizend-en-één nacht-decor.
Wacht ik heb een idee! Ik vraag in de Shisha Lounge of ik mij in hun toilet mag omkleden. ‘Het is oké,’ roep ik blij. ‘Tot zo’. De fotograaf heeft een paar wensen. ‘Ik wil je vragen je bh uit te doen. Dat is beter. Als je het niet wilt, dan snap ik dat maar voor de foto is dat wel het beste. Ja ja, ik weet het wel het gaat bij dit shot alleen om je gezicht en een klein stukje van de jurk… maar toch.’
Er volgt nog een opdracht. ‘Ook beter zónder broekje. Je weet het nooit, misschien wordt de cover wel een totaalbeeld en zonder bh en slipje zien we geen lijntjes. En hoef ik niet zo te photoshoppen.’ Ik schud mijn hoofd en loop weg. Fact of modellife. Ik weet voor 99,9 procent dat ie mij nu echt niet meer leuk vindt en misschien nooit meer met mij wil werken. Maar die 0,1 procent op zo’n geweldige locatie keeps me going.
Een fotoshoot en deze stad. Het zijn twee werelden. Want beneden op het plein schieten slangen sissend uit potten omhoog (freaky), dansen apen aan een ketting (zielig) en heeft een marktkoopman gebruikte kunstgebitten op een tafeltje uitgestald (ranzig). En daar kom ik in mijn peperdure designerkleding. Wat een verschil en maar een paar uur vliegen van huis. Ik neem me voor vanaf nu niet meer te miauwen. Beloofd. Ik sta hier maar weer mooi in sunny Marrakech. Lucky me!
In de benauwde wc wurm ik me in de jurk. Hij is nog kleiner dan ik dacht en heeft ingewikkelde touwtjes op mijn rug. Lastig dicht te knopen. Snel, sneller. Ze wachten op me. Voor de spiegel bedenk ik een paar poses zodat ik straks weet hoe ik de jurk zo mooi mogelijk op de foto kan krijgen.
Ondertussen heeft het team op het dakterras, aan de overkant van de straat, de setting voorbereid. Als ik de trap met hoge hakken beklim voel ik bij elke traptrede de stof wegglijden. Ik plaats mijn handen in mijn taille en probeer zo alles op zijn plek te houden. De jurk is ‘geleend’ en de stylist moet hem na de shoot weer terugbrengen. Ik hoop maar dat ik niet ga transpireren. Designers balen van modellen met aanvallen van angstzweet. Als je net start is dit iets wat je makkelijk kan overkomen, bijvoorbeeld als je voor het eerst op de catwalk staat of op een set. Door de stress van het steeds á la moment moeten presteren, mengt het zweet zich met adrenaline. En dat ruikt nóg sterker. Ook kan dat schadelijke gevolgen hebben voor de kleding.
‘Joehoe! Hier ben ik!’ Als ik haastig de laatste traptree neem, blijft de punt van mijn stiletto in de zoom van de jurk hangen. Ik val heel ‘glamorous’, hoor de stof scheuren, boem, plat op de grond. Nog net op tijd, in een reflex, bescherm ik mijn gezicht. Ik lig languit op het terracotta terras en ik voel mij net een aangespoelde walvis. Mijn gezicht, the moneymaker, is gelukkig onbeschadigd. Alle bezoekers van het dakterras, het team en dus ook de fotograaf, hebben uitzicht op mijn huidkleurige string. Het hele terras kijkt naar mijn bijna blote billen. Vaak vroeg ik mij af of modellen exhibitionisten zijn. Nu weet ik het zeker. In mijn hoofd hoor ik de lijfspreuk van Oprah Winfrey: ‘Pick yourself up. Dust yourself off. Get back on the horse… And ride it!’
De stylist trekt mij overeind. ‘Ik neem aan dat je goed verzekerd bent.’ Ze spelt de scheur weg en wijst naar de set. Ik ga staan en neem een pose aan. Chin up! Bij de Shisha Lounge gaat de muziek nu wat harder. Uit de boxen schalt: “This is not Miami, This is not Ibiza, This is not Detroit, This is not Paris, This is not London This is not L.A… THIS IS MARRAKECH KECH KECH.” Met de remix van DJ Van featuring O.B. ben ik weer als het poseerkanon in mijn element. Poseerkanon! Dat is de bijnaam die ik kreeg van mijn favoriete stylist én gay best friend.
Twee dagen later: Back in London. Nadat ik Simon liet weten met hem mee te gaan naar de première van zijn toneelstuk op West End beloofde hij een ‘celebrity endorsement deal’ te regelen. Op de rode loper verschijnen de sterren in prachtige avondjurken van beroemde designers. Die kopen ze heus niet zelf. Ontwerpers willen namelijk graag op deze opvallende manier reclame maken. Ook accessoires, soms wel de duurste juwelen, worden op deze manier aan celebs uitgeleend. Voor wat hoort wat. Daarom zorgen de sterren voor een mooie outfitpost op social media. De (merk)naam wordt bijvoorbeeld op Instagram in de plaat getagd.
Bij thuiskomst uit Marrakech blijkt dé jurk te zijn bezorgd. Jadegroen. Gauw passen. Zit perfect, maar een decolleté tot bijna op mijn navel. Oh nee, hij ziet mij toch niet als zijn showpony? Met wat fashiontape aan de binnenkant maak ik de uitsnede iets minder diep.
De instructies volgen op de app. Chauffeur Jamal haalt mij op in Hackney. We stoppen bij de artiesteningang aan de achterkant van het theater. Na een telefoontje van Jamal komt Simon naar buiten. We hebben haast want over een halfuur begint de voorstelling. Hij moet zich nog verkleden voor zijn rol. Wat ziet Simon er toch weer superhot uit. Dat ik dit meemaak? Een Hollands meisje gaat over de rode loper in London. Hij loopt in deze smoking zelfverzekerder dan de vorige keer. Eigenlijk straalt hij macht uit. Een beetje Mr. Grey…
Met een enorme smile schuift Simon tegen mij aan en hij kust mij op mijn mond. Na een blokje om stopt de wagen voor de rode loper. Fotografen snellen toe. We stappen uit. Hij grijpt mijn hand. Flits! Flits! Na een paar passen wordt een microfoon onder zijn neus geduwd. De red carpet presenter dúrft. ‘So, the most wanted bachelor of London. Is dit je nieuwe liefde? En hoe heet zij?’ ‘No comment’. Nu vraagt een andere verslaggever: ‘Are you in love, Sir?’ Ik kijk hem verliefd aan. Dat duurt maar kort. Want hij zegt koeltjes: ‘In love? Yes, whatever that may be.’De fotografen roepen van alles maar vooral willen ze een foto. Van hem alleen. ‘Sorry,’ zegt hij.
Hij laat mijn hand los en loopt naar de groep fotografen aan de zijkant van de rode loper. Simon straalt in het flitslicht. Overexposed, dat ben ik.
To be continued…
Click here to read 🇬🇧 English translation
Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik
