Vorige week beleefden we een fotoshoot op Ibiza, met werken in ‘The Golden Hour’ van zonsopgang tot zonsondergang. Het dagelijks leven van een model draait constant om de vraag: Hoe blijf ik in shape? En over dat onderwerp word ik steeds weer ondervraagd.

Let’s work this out!

Ik haat mijn bovenbenen. Punt. Zo daar staat het. En nu weet jij het ook. Ik zou het genuanceerder kunnen zeggen: het zijn de minst favoriete onderdelen van mijn lichaam. Maar om eerlijk te zijn zou dat de lading niet dekken. Nee ik kan het niet anders, aardiger of vriendelijker verwoorden. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik ze haat. Het gekke is dat ik er vroeger hélemaal geen last van had. Ik dacht er niet eens over na, die benen en die heupen, maar de laatste tijd gaat er bijna geen werkdag voorbij zonder een opmerking. ‘Die Hollandse meiden, die fietsen veel, hè? Hebben jullie daarom die heupjes?’ Pff ja hoor tuurlijk. Is het nu ineens ook al geografisch bepaald?

Oh, you know I am on tonight
My hips don’t lie and I am starting to feel it’s right
The attraction
The tension
Baby, like this is perfection

zingt Shakira in Hips Don’t Lie.
Ik denk eigenlijk dat ze bedoelt dat geen man je uit zijn bed schopt als je een beetje teveel ‘houvast’ op je heupen hebt. Maar voor ons modellen ligt dit helaas iets anders.

Het lijkt of er in de kamer van het modellenappartement in Londen een bom is afgegaan. Mijn koffer ligt opengeslagen in het piepkleine kamertje en de inhoud is over het bed verspreid. Iemand, we wonen met 15 (!) meiden in een huis, heeft zeker weer in mijn spullen gerommeld. Alles lijkt nu méér dan het was. Zo denk ik tegenwoordig ook over de omvang van mijn dijen. Groter, Gespierder en Breder dan ooit. Het kan zo als een titel op de cover van de Men’s Health.

Vanochtend heb ik al drie verschillende castingoutfits voor de spiegel gepast.  Een skinny met een strategische naad over het midden, waardoor mijn benen er smaller uit moeten zien. Daarna een jumpsuit strak van boven en iets losser over de heupjes. En toen een getailleerd jurkje en mijn allerhoogste hakken. Alle sets in strategisch zwart, maar ook dat verhulde het niet, vind ik. Wij modellen hebben centimeterleed. En dat is niets nieuws onder de modezon. Iedereen heeft er wel een mening over. Vooral mensen die geen verstand hebben van de fashionindustrie.

Zodra ze weten dat je model bent begint een gesprekje, bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje, ongeveer zo:

Vraag 1. Mag je de kleding na een fotoshoot of fashionshow eigenlijk houden?
Daar kan ik heel kort op antwoorden. Nee, als dat zo was dan is mijn kledingkast op dit moment nog groter dan die van stijliconen Carrie Bradshaw, Koningin Maxima en Olivia Palermo sámen. Soms heb ik geluk en krijg ik weleens iets kleins (letterlijk en figuurlijk).

Daarna volgt… Ben je rijk?
Mmm … Nou als je net begint in een (nieuwe) modestad moet je eerst investeren. Je dagen zijn vol met castings om mogelijke opdrachten binnen te slepen. Je bent druk bezig je portfolio op te bouwen met shoots waarvoor je soms zelfs moet betalen. Dan moet je natuurlijk ook nog ergens wonen en dus betaal je huur. En soms thuis in Nederland ook, dubbele kosten. En dan zijn er nog extra’s zoals vliegtickets en printkosten die je moet (terug)betalen aan je modellenbureau. Als het niet zo goed gaat met de economie merk je dat meteen in de reclamewereld. Er is dan minder budget. Door de komst van Next Top Model tv-programma’s is de markt wel overvol en ‘ieder’ buurmeisje denkt opeens ook model te zijn.

Vroeger kwamen de meeste modellen uit Amerika of Europa naar de bekende modesteden. Nederlandse en Scandinavische vrouwen waren altijd al geliefd. Modellenbureaus vertegenwoordigen nu ook veel vrouwen uit Zuid-Amerika en uit de Oostbloklanden. Deze modellen zijn niet gewend aan een Europees loon. Ze werken dan ook eerder voor een lagere fee. Ik snap wel dat zij voor minder geld werken, want zij willen hun visum en werkvergunning, bijvoorbeeld in een stad als Milaan, behouden. Geld is ten slotte geld. En van kleine slokjes word je ook dronken.

Oh ja, de typisch Nederlandse vraag was of mijn bankrekening al goed gevuld is? Walk around the (model)house like a champion, zo voel ik mij als ik een goed betaalde opdracht krijg. Daarna kan het wel even duren voordat mijn salaris op mijn rekening staat. Nou ja éven, soms wel drie maanden. Door dit te overbruggen zijn er periodes nodig waarin je dus ook creatief met geld moet omgaan. Als er bijna niets meer op je rekening staat, dan eet je maar soep, vertel ik de zoveelste nieuwsgierige vragensteller. Ben ik wel meteen lekker dun, grap ik snel. Dom, dom, dom van me, want dan begint het pas echt. The never ending topic over het ‘perfecte’ lichaam… (dat niet bestaat!)

Bah die magere modellen. Ik vind het maar eng. Waarom is dat?
Ik heb wel eens gehoord dat het is omdat veel ontwerpers gay zijn en liever kleding soepel over een recht lijf zien vallen. Klopt dat?
‘Is het dan echt zoveel duurder om een sample kledingstuk in een iets grotere maat en dus met een beetje meer stof te produceren? (een sample wordt gebruikt voor de show of shoot en is vaak in maat 34/36)
Wie bepaalt er eigenlijk wat plus size is?
En wat ben jij dan? Ben je eigenlijk niet te klein? En te DIK?
Hoeveel weeg je? Wanneer was je op je dunst?
En hoe voelde dat? Wat heb je vandaag eigenlijk precies gegeten, laten we bij je ontbijt beginnen…
En je lunch? En je avondeten?
En welk dieet werkt dan eigenlijk het best? Poedertjes, Sapvasten, het 5:2 dieet, Atkins, Dukan, Clean Meals?
Doe je veel aan sport om af te vallen?
En waar zweer je bij? Yoga? Welke soort? Boksen? Oh doe je dat ook al?
Ben je dan niet bang dat je op je neus wordt geslagen? Hardlopen? The gym met een personal trainer? Wat kost dat wel niet?

Back to work. Mijn eerste casting vandaag is een commercial voor tandpasta. Ik kan lachen als de beste, en ik heb jarenlang een beugel gedragen, dus dat gaat goed. Daarna sta ik voor de campagne van een bekend automerk in een enorm lange rij. Op het papier dat ik in mijn hand krijg gedrukt,lees ik nummer 249. Ik vind het maar raar. Meestal is er wel een selectie gemaakt en val ik in de categorie blonde meisjes. Vandaag weet de klant duidelijk nog niet welke keuze hij moet maken. Een brunette, een redhead, een Imaan look-a-like (Imaan Hammam, ook wel de nieuwe Naomi Campbell genoemd) en een Aziatisch model. Ik ben snel bekeken, in en uit binnen een minuut.

Mijn derde casting is voor jeans. Op het modellenbureau vinden ze mij voor een spijkerbroek op dit moment eigenlijk te dik. Op werkdagen draag ik die dus niet. Om te zorgen dat deze broek een succes wordt, moet ik op de casting showen dat de stof hyperflexibel is. De castingdirector geeft regieaanwijzingen. Of ik even helemaal uit mijn dak wil gaan, het liefst door te twerken. En dat doe je dus zo:

Maar de muziek wil maar niet uit de Ipad komen. Ach, zonder muziek kan jij dat toch ook wel? De drie mannen achter het tafeltje knikken naar mij. Ik mag beginnen. De camera loopt. Dance Like Nobody’s Watching. Het gaat mij niet zo goed af. Ik voel me echt een idioot. Gelukkig hoef ik de castingvideo zélf niet terug te zien.

Bij de laatste meeting van de dag, een fitting voor mijn vaste haute couture klant, laat ik mijn vingers door het kledingrek glijden. De jurken zijn to die for, stuk voor stuk, maar op het eerste gezicht lijken ze gemaakt voor het lichaam van een jongetje van 5 jaar. Nu moet ik stoppen met miauwen, spreek ik mijzelf toe. Alles voor een hoger doel. Een schop onder mijn (dikke) kont heb ik nodig. En die geef ik mijzelf. Ik trek de jurk aan en gelukkig het valt mee. Eigenlijk zit ie perfect. Misschien heb ik teveel modellenpraat gehoord lately. Ik mis gewoon mijn vriendinnen en familie thuis even. Dat zal het zijn. Als ik het pashokje uitkom, roept de ontwerper iemand. Oh nee, wat nu weer? Ze willen mij al een paar seizoenen exclusief hebben om door te passen. Raak ik deze klant kwijt?

Er komt een kopie van de designer binnen. Het blijkt zijn broer te zijn. Kort werpt hij een blik op de avondjurk, knijpt mij in mijn wangen en grijpt mijn haar. ‘Ja, dit is dus het haar dat ik zoek,’ zegt hij tegen zijn broer. ‘Lang, dik en blond.’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘En dan die kop! Zo klassiek en symmetrisch.’ De broer blijkt de eigenaar te zijn van een groot cosmeticamerk. Hij is op zoek naar een new face voor zijn shampoo. Dit is mijn droom, hier werk ik al zo lang naartoe: dé grote beautycampagne.

Al een paar keer was ik in de running voor zo’n megaklapper. Financieel is dat geweldig maar ook qua bereik en bekendheid. Garnier, L’Oréal, Rimmel en Nivea hebben interesse in mij getoond, als gezicht.

Er volgde een callback. Dan word je na een casting teruggeroepen omdat ze extra belangstelling voor je hebben. Je bent bijvoorbeeld gekozen in hun Top-5. Na een aantal van die keuringen bleven een ander model en ik over. En toen verloor ik nét. Vier keer op een rij. Au!

Maar dit keer is het dan raak! De shampookoning wil, terwijl hij een topknot op mijn hoofd bouwt, alles van mij weten. Ik vraag hem contact op te nemen met mijn bureau. Als ik bij het Haute Couture HQ vertrek schud ik mijn enorme bos haren nog even flink heen en weer. Bij elke stap danst het. Dit kunnen ze niet gemist hebben. This girl is on fire!

Net nu ik denk dat mijn werkdag toch succesvol is geëindigd, krijg ik een appje van mijn boeker.
Hey babes can you come into the agency for measurements? x
Ik staar even naar mijn scherm. Zucht. Ha yeah sure, tik ik. Dáár heb ik zin in. Mijn boeker zal straks het meetlint, dat meestal nonchalant om haar nek hangt, strakker en strakker rond mijn Hollandse heupjes aansnoeren, alsof ze slang Kaa uit Jungle Book is. 90-60-90 is de ultieme score die ik kan bereiken.

In de wereld van modellen gaat het simpel gezegd om deze drie getallen: 90 centimeter borstomvang, 60 bij je taille en 90 rondom je heupen. Voldoe je niet helemaal aan deze ‘perfecte’ maten en ben je kleiner dan 1 meter 72? Dan is een professionele modellencarrière meestal lastig(er). Die borsten en die taille zijn voor mij het probleem niet, maar mijn heupen fluctueren van 90 naar 92/94 cm. De ‘ideale’ maten staan al jaren vast, soms verschuift het een beetje naar iets minder of meer, maar zelfs Marilyn Monroe leefde al met haar centimeterlint. Hier rust MM. En daaronder haar maten: 90-60-90. De filmster zou ooit hebben gezegd: ‘Dát moet op mijn grafsteen staan.’

Volgens deze boeker is mijn lichaam vergelijkbaar met dat van de Hulk. Het blijkt dat ik snel spieren aanmaak. Het gevolg is dat ik na een uurtje sporten zowat uit mijn sportlegging barst. Het regime wordt: voorlopig geen squats meer doen, stoppen met elke ochtend hardlopen maar wel gaan snelwandelen. En zij zegt: ‘Vanaf nu je mond op slot. Er bestaat namelijk geen geheim voor afvallen. Het is gewoon heel logisch. Denk maar zo, na de oorlog kwam iedereen skinny uit de concentratiekampen.’ Mijn mond valt open. Maar dat ziet zij niet.

‘Een appel is wel oké. En vooral doorgaan met heet-en-zweet Bikram Yoga. Iedere dag een sessie van anderhalf uur lang. Let’s work this out!’

Van de yoga word ik superlenig en ook nog rustig in mijn hoofd. De les is in een ruimte met een temperatuur van 40 graden. Daardoor kun je wel duizend calorieën verbranden. Dat zeggen ze. Het was even de nieuwste trend onder modellen. Voor de yogaschool zijn wij met onze strakke lichamen de lokkers. We krijgen zelfs een gratis abonnement. De dresscode is voor vrouwen een topje en een shortje en voor mannen alleen een broekie. Er is dus voor iedereen genoeg te zien. Het is dan ook geen verrassing dat er opeens steeds meer mannen met een yogamat onder de arm voor de deur staan van de Bikramschool in Notting Hill.

En daar staat híj ook. Simon. Je weet wel, die oh zo bekende acteur die ik op Ibiza ontmoette. Wat doet die hier nou? Zeker ook op regime voor een nieuwe rol. Simon koopt bij de yogalerares, die net zo’n killerbody als Madonna heeft, een tienrittenkaart van £125 pond. Opzichtig vist ie een pak flappen uit zijn broekzak.

Opeens denk ik aan een voetbalvrouw die ik in Chiltern Firehouse, een van Londen’s hottest celebrity hangouts, ontmoette. Zij vond dat ik wel wat advies kon gebruiken. ‘Schat, de leukste mannen hebben ‘los’ geld op zak. Neem er nooit eentje met een echt portemonneetje, die moet je gewoon niet willen want die zijn gierig, geloof mij maar!’

Misschien branden mijn ogen in zijn nek want Simon draait zich om. Ik bloos. Hij ook. De les moet nog beginnen en ik heb het nu al bloedheet. Ik neem gauw een flinke slok kokoswater. Want dát mag.

Wordt vervolgd…

Volgende week:
Is er gedoe in het modellenappartement en Simon doet zijn best. Hij laat mij Londen zien alsof het een filmscène is waarin hij de hoofdrol speelt. En hij valt als een blok voor mij. Maar wat zit hier achter? 

Click here to read 🇬🇧 English translation

Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik