In mijn vorige verhaal ‘Break Out’ veranderde ik in Milaan van een grunge girl in een echte vrouw. Dat was het advies van mijn boeker. En het werkt! Ik ben superdruk. Maar mijn roommate Helena heeft dat geluk niet…
Fuckin’ Perfect
‘Recht naar voren, draai naar links, nee ik zeg toch links. Ja en nu opzij. Andere kant. Niet lachen.’ Er valt niets te verbloemen. De vraag was: kom even langs voor polaroids. Dan weet ieder model hoe laat het is. Je poseert wel maar eigenlijk ben je een robot. De klant wil weten hoe jij er au naturel uitziet in je bikini. Dus (bijna) geen make-up en photoshop is in principe verboden. Je staat erbij zoals op een ‘mugshot’, je weet wel, zo’n foto van bekende filmsterren die een nachtje in de cel moesten doorbrengen. Ze blijven voor altijd online te vinden. ‘Weg met die glimlach. Neutraal kijken!’ Oh ja, net als de modellen op de catwalk. Vaak krijg ik de vraag waarom die mannequins nooit eens glimlachen?
Het antwoord is simpel, er mag geen afleiding zijn. Alle aandacht van de kijkers/kopers moet gericht zijn op de kleding. Het couturestuk dat je presenteert komt op de eerste plaats. Als model kies je ervoor om ondergeschikt te zijn aan de creatie die je showt. Door jouw beweging toon je aan de frontrow hoe soepel de stof valt van dit designer’s piece of art. De stof ruist, de pailletten schitteren in de spotlights, keurende blikken, je maakt een draai, je collega komt je tegemoet, voorzichtig met opgeheven hoofd het trappetje backstage weer af. Nu niet vallen! Je wordt snel ontkleed, handen omhoog, de volgende creatie glijdt over je lichaam. Je hoort je naam weer. En daar ga je voor ronde twee. Een knikje van de productieassistent met de headphone. Een duwtje in je rug. Tadaa! Daar ben je weer. Jouw schoonheid mag niet opvallen. Je bent er voor het merk dat jou uitkoos om hun label zó te showen, dat de hebzucht wordt opgewekt.
Ook al lijkt het of ik ‘chagrijnig’ voor mij uitstaar, zonder iets te zien, bekijk ik toch vanaf de catwalk het publiek. Ik zie er al een paar zitten. Mijn oog herkent ze direct. Een spuitje hier, een spuitje daar. No expression. Oh jee die facelift is mislukt. ‘Express yourself’, zoals Madonna zingt, gaat niet meer lukken. Tussen het publiek op de tribunes, zitten de échte modetypes, natuurlijk in het zwart gekleed. Sommigen zijn niet bang om vet uit bijvoorbeeld hun billen te laten wegzuigen. Daarmee worden de wangen dan weer opgevuld. Cosmetische operaties staan vaak hoog op het verlanglijstje. Donatella Versace zegt: “For me, natural has something to do with vegetables.” Zij heeft er geen probleem mee om schoonheidsingrepen te laten doen. En sommige modellen hebben óók wensen.
Er zijn een hoop meiden die een nieuwe voorgevel nemen. Een slank lichaam zorgt meestal niet voor een grote cupmaat. Dus shoppen voor siliconenborsten is zo gebeurd. Er zijn opdrachtgevers van ondergoed- en bikinimerken die liever modellen met échte borsten willen. Maar tegenwoordig is het verschil tussen echt en nep nauwelijks te zien. In Zuid-Amerika, bijvoorbeeld Brazilië, krijgen meisjes voor hun 18e verjaardag van ouders, met geld, een zeer gewenst cadeau. Ze kunnen kiezen uit een nieuw neusje of een paar flinke borsten. In Nederland is dit, voor zover ik weet, nog geen gangbaar verjaarscadeau.
Laatst was ik bij de opening van een Art Gallery. Voor de zoveelste keer werd ik aangesproken over mijn uiterlijk. ‘Hé, vertel jij mij eens, wie heeft jouw lippen gedaan?’ vroeg een man in een smetteloos wit pak van Tom Ford. ‘Gedaan? Die heb ik zo gekregen. Van mijn vader en moeder.’ Ze zijn mijn handelsmerk en daarom word ik vaak gevraagd voor beautyshots. De nadruk ligt hierbij op het gezicht, denk bijvoorbeeld aan reclames voor lippenstift of tandpasta of (zonne-)brillen waarbij de vorm van de mond een extra eyecatcher is. ‘Ik betaal vanavond je diner als jij mij zegt welke plastisch chirurg dit heeft gedaan.’ ‘Hé, niemand heeft het gedaan, vriend. Wat denk jij nou? Ik zeg toch dat ik ze van mijn ouders heb.’ Toen keek hij op zijn (geopereerde?) neus. ‘Oh, nu je dit zegt. Ik dacht het eigenlijk al. Perfect zijn ze namelijk niet. Je hoort een verhouding te hebben van 1/3 bovenlip en 2/3 onderlip. Maar laat dat maar aan mij over. Hier is mijn kaartje. Bel me morgen, schatje.’
Excuse me? Perfect? Moeten we dan allemaal streven naar perfectie. En wie bepaalt daarvoor de regels? Soms wordt de druk van buitenaf te groot. Neem als voorbeeld wielrenner Lance Armstrong. Hij was al zo goed. Zijn ziekte overwonnen. Winnaar van de Tour de France van 1999 tot 2005. Zeven keer op rij dus. Hij gebruikte ‘doping’ om de allersnelste te zijn én te blijven. Een paar keer die enorme triomf beleven, was niet genoeg. Hij hield niets over. Al zijn overwinningen werden nietig verklaard.
Verslaving aan aandacht, behoefte aan bewondering. Dat komt in veel beroepen voor. Modellen die minder boekingen krijgen, kiezen soms uit eigen beweging voor een noodgreep, maar soms krijgen ze het als advies.
In mijn vorige verhaal ‘Break Out’ schreef ik over mijn modellenervaringen in Milaan. Ik neem je nog even mee terug naar Italië, waar ik bij mijn boeker Gloria in huis woon. Op een avond wacht zij mij op in de gang. ‘Zeg luister even, het gaat over je roomie Helena. Kan jij haar morgen om half vijf oppikken?’ Ze duwt mij een briefje met een adres in de hand. Het blijkt dat een belangrijk Italiaans magazine interesse in Helena heeft getoond. Het voelt als haar laatste kans om nog een grote opdracht met prestige te krijgen. Want ze is ten slotte al 30 jaar. Het is een magazine voor mannen maar de redactie twijfelt of ze wel sexy genoeg is.
Na de uitleg van Gloria zucht ik diep. Gloria haalt haar schouders op. ‘Dit is haar enige mogelijkheid. Ze moet er iets voor over hebben. Ik reken erop dat jij voor haar zorgt. Neem maar een taxi op kosten van het bureau. We schieten het toch al voor, nou ja, ze moet het natuurlijk wel terugverdienen.’
Als ik die avond in het tweepersoonsbed lig, dat ik met Helena moet delen, belt ze met haar moeder in Rusland. Ik hoor haar moeder huilen.
De volgende dag haast ik mij, na een catalogusshoot, naar het adres van het briefje. Ik zie Helena in de hal van de kliniek. Haar gezicht is lijkbleek en ze heeft een spuugbakje in haar hand. Ze beeft een beetje. Ik sla een arm om haar heen en ondersteun haar naar de taxi. Als ik haar bij het instappen vastpak, roept ze au! Ik voel dat ze onder haar joggingpak een soort corset draagt. De hele rit kreunt ze zachtjes. Het zou een mini lipo zijn. Zo wordt dat vriendelijker genoemd. Een ‘kleine’ ingreep want haar heupen waren nog iets te breed. Alleen de bovenbenen wat dunner maken en misschien een beetje minder billen. De chirurg had een ander plan. Ook de enkels, kuiten en taille werden ‘meegenomen’. Het opgezogen vet werd nog even in de borsten gespoten.
Thuis help ik haar in bed. Mijn roommate is van een beeldschone vrouw veranderd in een mummy. Helena ligt ingepakt van top tot teen. Het is maar goed dat er geen spiegel is in deze kleine slaapkamer. Grace Jones, actrice en supermodel, zei toen ze met modellenwerk stopte:
“When I was modelling, I spent half my life staring at thousands of perfect reflections. It got to a stage where I was losing all sense of reality – so after I quit modelling, I took all the mirrors out of my house.”
’s Nachts huilt Helena van de pijn. Ik droog de tranen van haar gezicht, geef haar wat te drinken en help haar naar de wc. Zes weken lang zal ze dit drukcorset moeten dragen. En al die tijd kan ze geen geld verdienen. Die nacht vraag ik mij af hoe ver je moet gaan in een wereld waarin niemand meer kan voldoen aan de zogenaamde ‘juiste’ perfecte beauty standaards. Ook de echte supermodellen niet.
Ik denk dat het juist goed is om je te onderscheiden. Je flaws oftewel je opvallende uiterlijke kenmerken te laten zien. Zo werd Cindy Crawford door haar moedervlek boven haar lip, die ze ondanks adviezen niet liet verwijderen, wereldberoemd. Lara Stone maakte van het spleetje tussen haar tanden een handelsmerk én heeft voor een fashionmodel iets teveel body en borsten. Ze hield vol. Na jarenlang strugglen brak ze toch door. Hetzelfde gebeurde bij de Franse Laetitia Casta, die niet skinny is en voor een model een korte lichaamslengte heeft. Ook Kate Moss is volgens de mode met 1,70 onder de maat. Mede door hun persoonlijkheid behaalden deze vrouwen hun grote succes.
Het kost mij moeite om Helena de volgende dag alleen achter te laten. Maar gelukkig heb ik als afleiding iets spannends… Toen ik een keer naast Gloria op de bank naar Rai Uno keek, had zij plotseling een idee. ‘Wat een mooie meisjes zijn dat toch. Jij hebt ook borsten! En je bent méér dan een model.’ Ze pakte haar mobiel. ‘Ik ga je voorstellen aan Stefano. Hij is de baas van het tv-station en filmregisseur. Laatst zei die mij nog dat ze een vacature hebben voor een presentatrice. Echt iets voor jou. Italiaans, dat leer jij wel. En een beetje vreemde uitspraak vinden ze hier juist charming.’ Ik hoor ze beiden lachen. Het leek wel of ze hem heel goed kent. Ik verstond er niets van. Na het telefoontje zegt ze: ‘Dat wordt geregeld. Je hoort het nog.’
En nu is het zover. Gloria en ik gaan met hem lunchen. We lopen langs de gezellige grachten van Milaan in de wijk Navigli. Voor het raam van het restaurant zit Stefano. Gloria zwaait overdreven. Hij is ouder dan ik dacht. Het geverfde gitzwarte haar met grijze uitgroei benadrukt de lijnen in zijn zonverbrande gezicht. Stefano staat op om ons te begroeten. Hij sjort aan zijn Gucci broekriem maar zijn enorme dikke pastabuik past er toch niet meer in. ‘Champagne! I looooove champagne,’ kirt Gloria als we gaan zitten. Hij schenkt onze glazen vol. In rapido Italiaans bespreken de twee het leven. Ik voel Stefano zijn been steeds dichter tegen mij aanschuiven. Doet ie dat per ongeluk? We zitten nog geen kwartier aan tafel als Gloria op haar telefoon kijkt en zegt helaas meteen weg te moeten. ‘Een Fashion Week spoedje’, mompelt ze. Stefano vindt het geen probleem. Gloria fluistert nog snel in mijn oor: ‘Stefano can make your career. Very nice guy. Behave!’
Stefano bestelt bij de ober in het Engels met Italiaanse tongval: ‘Artichokes and Avocado Salad with Shaved Parmesan, Black Olives, Sweet Prosciutto Crudo from Parma, Veal Chop alla Milanese with Rocket and Cherry Tomatoes, per favore!’
De ober schrijft. Stefano kijkt op van de menukaart. ‘Voor op televisie ben je wel aan de magere kant. Wij houden van wat meer vormen. Signore, doe ook maar een Burrata with Datterini with Homemade Cheese and Truffle Ravioli.’ De ober loopt weg maar Stefano zoekt nog iets op de menukaart. Hij kijkt mij diep in de ogen: ‘Of heb jij soms zin in een… Birkin?’ Hoor ik dit goed? De Hèrmes tas, waar lange wachtrijen voor zijn, waarvan het instapmodel 4500 euro kost. Afhankelijk van de gewenste uitvoering kan het bedrag van de tas oplopen tot wel 35.000 euro! Ligt het aan zijn Engelse uitspraak? Ik twijfel of ik hem goed versta. ‘You are a very bjoetieful girl. You need a bag like that.’ We zouden het toch deze lunch hebben over mijn mogelijke tv-carrière?
‘Prego.’ De ober zet de gerechten neer waardoor er op de hele tafel geen plekje meer over is. Morgen heb ik een bikini-commercial dus vandaag eet ik beslist geen carbs (koolhydraten zoals pasta, brood enz.). Hij ziet dat ik niet happig ben en eet voor twee.
Nu heeft Stefano nog wel iets anders in de aanbieding. Of ik nog lang bij Gloria wil wonen? Want hij weet wel een leuk appartementje voor mij Milano Centro. ‘Is van een vriend van mij, dat kost jou dan niks. Oh ja, presenteren of een rolletje in een tv serie, daar hebben we het volgende keer nog wel over.’ Het sap van een tomaat druipt langs zijn mondhoek. Hij tikt met zijn vork op een schaal. ‘Nu eten, bella! Heb het niet voor niets besteld.’ Ik neem een paar hapjes van de artisjokken en avocado salade. Opeens, een hand op mijn been, hij pakt mijn bovenarm en trekt mij ruw naar voren. Het gaat allemaal zo snel. Middenin het restaurant zoent hij mij vol op mijn mond. Ik voel zelfs zijn tong! Bah! Ik grijp mijn tas en ren het restaurant uit. Dit heeft Gloria zeker voor haar vriend bedacht. Een jong moppie in zijn bed. Op de stoep spuug ik van ellende. Ik zie de mensen aan de tafels bij het raam naar mij kijken.
Hier moet ik meteen weg. Met mijn zware koffer en een tas loop ik naar de conciërge die mij iedere dag vriendelijk heeft gegroet. Bij de receptie van het appartementencomplex geef ik hem een hand.
‘I’m leaving now.’ ‘Where will you go next?’ vraagt hij.‘Are u coming back?’ ‘I don’t know.’ Dan vertelt hij mij dat hij jarenlang zoveel knappe modellenmeisjes in dit gebouw heeft zien komen en gaan. ‘You are very good-looking, but you know… Beauty fades. Do you have a plan for the rest of your life?’ Het is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg. Soms lijkt het alsof sommige mannen én vrouwen er plezier in hebben een model met de neus op de feiten van het ouder worden te drukken. Dat zal niet de bedoeling zijn van deze aardige man. Hij houdt de deur voor mij open. ‘Thanks for giving me advice,’ antwoord ik. ‘I’ll make a good plan for my future, promised.’ Ik lach naar hem. Hij tilt mijn veel te zware koffer het trapje af en zegt: ‘Like I said before, beauty fades, but girl, don’t worry, inner character shines forever.’
Volgende keer lees je het negende en allerlaatste verhaal van mijn serie (a)MUSE.
De titel daarvan is #NOFILTER. Het gaat over hoe iedereen mooi wordt ‘gemaakt’ en het nadeel daarvan. In een tijd van photoshoppen, opgepoetste selfies neemt de onzekerheid over het uiterlijk alleen maar toe. It’s amaaaaazing what ‘Adobe Photoshop’ can do for you! Maar niets is wat het lijkt want wie ben jij dan zelf?
Click here to read 🇬🇧 English translation
Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik
