Model zijn, meisjes dromen ervan maar is het nou écht wel zo leuk? In mijn columnserie ‘(a)MUSE’ vertel ik over mijn ervaringen als internationaal fotomodel. Ik neem je mee in de wereld van gewichtsproblemen, succes, eenzaamheid, modelizers en ongezouten meningen.

Sommige dromen zijn mooi en komen uit, sommige niet…

(a)MUSE

Vanuit de donkere gang van de metro klim ik omhoog en stap Parijs in. Al snel zie ik ze staan. Een groepje meiden knikt niet al te enthousiast naar mij. We herkennen elkaar altijd en overal. Ons ‘uniform’ helpt daarbij. Een skinny jeans strak om de lange benen en een basic topje. We zijn in het zwart, want dat kleedt zo lekker af. Gympjes aan, haar in een staart en onder de arm een enorme, als het even kan, designer bag. Dat is het statussymbool om aan te geven dat je het wel een beetje gemaakt hebt. Hij gaat met flink sjorren nét dicht want ik sleep behoorlijk wat mee: hoge hakken, een bikini of huidskleurig ondergoed, ‘kipfiletjes’ waarmee je een decolleté kunt creëren als een klant dat wil (maar in deze stad komt dat niet zo vaak voor), een haarborstel, flesje water, voor de zekerheid een plattegrond voor als Google Maps het op de smartphone niet doet, een paraplu en last but not least mijn portfolio. Dit boek met foto’s, dat ben ik! Ik mag het nooit kwijt raken want zonder deze beelden stel ik niets voor.

Wíj zijn geselecteerd, als ‘de mooiste meisjes van de wereld’, meestal door modelscouts die hier een oog voor hebben. Overal komen we vandaan om in steden zoals Londen, Parijs, Milaan en New York voet aan de grond te krijgen. En dan heb je een keuze: fashion of commercieel. Want we komen in twee smaken.

De fashionmeiden zijn de showgirls. Zij zijn lang en dun en zij hebben meer prestige omdat zij de catwalks bewandelen en voor de high end bladen als bijvoorbeeld Vogue, Harper’s Bazaar en L’Officièl werken. Je bouwt er een prachtig boek mee op maar in eerste instantie verdien je weinig.

Commerciële modellen werken voor internationale merken en winkelketens die we allemaal wel kennen bijvoorbeeld H&M en Hunkemöller. ‘Catalogue queens’ worden ze vaak genoemd. Je mag iets meer vrouwelijke rondingen hebben en het liefst lach je op vrijwel elke foto. Dat klinkt misschien leuk maar soms zijn er plaatjes waar je zo belachelijk op staat dat je ze zelfs niet aan je familie wilt laten zien… Na een lange dag poseren met wel meer dan 20 bruidsjurken aan- en uitschieten, deelt de opdrachtgever bijvoorbeeld mee dat er nog wat mantelpakjes voor de moeder van de bruid op de foto moeten en of jij die nu nog even aantrekt. Daarbij hoort een dikke laag plamuur op je gezicht, lichtblauwe oogschaduw en harde haarlak krullen. Op de set drukt de stylist een te kleine hoed nog wat strakker op je hoofd. Hij weet vast wel dat het pijn doet want hij sist vals: ’Jij wilde toch model worden?’

Toen ik nog op school zat en daarna studeerde, deed ik het modellenwerk erbij. Maar ik word pas écht internationaal ‘ontdekt’ als ik 24 jaar oud ben. Op dat moment werk ik als journalist op de redactie van een bekend nieuwsprogramma. Met die leeftijd ben ik eigenlijk al een Dinosaurus Rex in de modellenwereld, maar ik zie er stukken jonger uit en besluit mijn kans te grijpen. En nu zit ik dan hier, in Parijs. Met mijn 1,74 de absolute ondergrens qua lengte voor een professioneel model, en met op dat moment 54 kg op de teller ben ik in de lichtstad ‘curvy’ en zeer commercieel.

Onderweg naar casting 338. Als ik door de kleine straatjes rondom de Notre-Dame wandel, mijn favoriete gebouw in de stad, ruik ik de geur van vers stokbrood. Ik zie stapels gekleurde macaronnetjes in de winkelruit liggen. Hmmm, daar heb ik zin in. Focus, focus, focus… spreek ik mezelf toe. Ik heb écht wel trek en vandaag al kilometers gelopen. Parijs is een droom en als model is dit the place to be. If you can make it here … dan zal het ook lukken in New York. Hoger kan je niet stijgen. NY is, zeg maar, de Olympische Spelen voor modellen. ‘Bestemming bereikt,’ zegt de blikkerige stem van Google Maps.

In de buurt van de voordeur zie ik de bekende procedure. Een meisje verwisselt haar afgetrapte gympjes voor nude-kleurige namaak Louboutin killerheels. Ze stopt ze haastig weg in het katoenen tasje waar het logo en telefoonnummer van haar bureau met grote letters op staat. Een elastiekje gaat uit het haar, snel een borstel erdoor en ze kijkt vluchtig in haar spiegeltje. Van make-up houden ze hier niet. Casting directors willen zélf zien wat ze van je gezicht kunnen maken, zegt mijn boeker. En die kan het weten want de boeker is je ‘manager’ van het modellenbureau, die je agenda beheert en je carrière plant.

Mijn voorgangster heeft zich voor de deur als een speer getransformeerd in een model dat zó in een magazine kan. Ik volg het ritueel. Die routine ken ik. Toch blijft het er altijd ‘mooi uit moeten zien’, zonder donkere wallen, geen pukkels, fris uitgeslapen, met verzorgde haren en nagels en je lijf in topshape, een stressvol gedoe.

Zelf heb ik gemerkt dat er trucs zijn die helpen om een boeking te krijgen, zoals helemaal aan het begin van de casting komen of als allerlaatste. De opdrachtgevers onthouden dan beter hoe je op hen overkwam. Maar het gebeurde ook wel dat ik de shoot juist kreeg na een avondje flink stappen of als ik bezweet kwam binnenstormen na drie verschillende stations en een uur in een vochtige metro. Eigenlijk komt het erop neer dat je dus gewoon ‘too cool to care‘ moet zijn. Dat het je allemaal geen moer kan schelen. Met dit idee in mijn achterhoofd adem ik nog even rustig in en uit. Hooggehakt loop ik de ruimte in.

Hier start een ander ongeschreven ritueel. Eigenlijk wil je niet al te uitgebreid om je heen kijken maar het is net als bij een ongeluk op de snelweg, je doet het toch. Naast mij staat, in bikini, Miss Brazilië van 18 jaar met oneindig lange benen. Het meisje daarnaast uit Oekraïne heeft duidelijk haar borsten ‘laten doen’. Ze zijn perfect. En dan is er ook nog het Scandinavische hoogblonde model dat van top tot teen drop dead gorgeous is… Nu ben ik aan de beurt. Een quick scan de ruimte rond leert me dat ik in ieder geval het beste klassieke gezicht en het mooiste haar van alle meiden in de zaal heb.

Maar als ik in mijn bikini voor de casting director sta voel ik het al een beetje. Ik ben waarschijnlijk niet wat ze zoeken. En dan vraagt hij mij met een uitgestreken gezicht: ‘Do you like McDonald’s?’ …#FML

Ik kan wel door de grond zakken en weet niet hoe gauw ik de castingruimte moet verlaten. Zo snel mogelijk schop ik mijn hakken weer uit. En sprint naar buiten. Ik weet niet of ik deze afgang ooit met iemand zal delen. Hoe ga ik aan mijn vriendinnen thuis uitleggen dat ik dit werk zo graag wil doen?

Dit was de eerste column. Graag tot volgende week dinsdag…
Dan met MODELIZERS, een term voor opdringerige mannen die alleen maar met modellen willen daten, stom!

Click here to read 🇬🇧 English translation

Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik