Leuk dat je weer een nieuw verhaal wilt lezen. Vandaag:
Stab me in the back

ॐ Namasté! Ik kan niet wachten om dat verlossende woord straks aan het eind van deze yogales uit te spreken. Het concentreren op mijn houdingen lukt mij vandaag niet. Ik kijk steeds om me heen, op zoek naar ‘perfecte’ lichamen. Stiekem hoop ik bij andere modellen iets te vinden. Gekke voeten bijvoorbeeld, storende moedervlekken, romige heupen, misschien wel een piepklein buikje of dikke billen.

Bikram Yoga doe ik nu juist om tot rust te komen. En natuurlijk staat die Simon uitgerekend op het matje achter mij. Had ik maar een ander pakje aangetrokken. Bij pose nummer drie ‘Utkatasana’ moeten we onze billen zo ver mogelijk naar achteren steken. En omhoog. Het wordt niet voor niets ook wel de ‘Awkward-houding’ genoemd.

Ik voel ze onder het korte shortje uitpiepen en ik maar sjorren! De Madonna look-a-like yogalerares fluistert: ‘Verbeeld je dat je in de woestijn bent and there’s no way out.’ Simon lijkt niet afgeleid door mijn pogingen om mijn broekje op zijn plaats te houden want hij zoekt oogcontact via de spiegel. Ik ontwijk zijn blik door gauw opzij naar mijn roommate Svetlana te kijken. Ze ligt in Dead Body Pose.

Dit keer is zij het model in town dat ontzettend veel op mij lijkt. Superirritant want we worden voor dezelfde jobs aangevraagd en de klant kan dus kiezen. Zij start net en is een new face. Ik ben ervaren en mijn dagprijs ligt een stuk hoger. Ik kijk omhoog naar de klok. Wanneer zijn die 90 minuten nou eens voorbij? Gelukkig! ‘You did a good job! Ik zie vandaag veel first-timers,’ zegt de yogateacher, ‘daarom sluit ik af met ons mantra’. Ze wijst naar de tekst op de muur.

“I honor the place in you
where the entire Universe resides
I honor the place
of love, of light, of truth, of peace
I honor the place within you where
if you are in that place in you,
and I am in that place in me,
there is only one of us.”

Als ik uit de kleedkamer kom zit hij in het halletje op de bank te wachten. Met mijn nagloeiende yogahoofd en zonder make-up voel ik mij verre van sexy. Simon springt op en houdt de deur voor mij en mijn Poolse concullega open. Charming! In Nederland krijg je de deur BAM! nog weleens bijna in je gezicht. Ik houd ervan als een man manieren heeft. Ook al weet ik heus wel dat een dame vóór laten gaan dé ultieme billen-en-benen-check is.

‘Dit is mijn driver Jamal.’ Die knikt naar mij en opent de deur van een wagen die hij, aan de glanzende lak te zien, vast dagelijks poetst.

Simon vraagt mij in te stappen. Hij merkt dat ik twijfel. Ik ben er niet echt op gekleed om met een celeb op pad te gaan. Svetlana roept in gebroken Engels: ‘You go modelhouse? Hackney? I want!’ Hij schijnt haar niet te horen. Hackney is een upcoming buurt in central London, maar wij wonen in een behoorlijk dodgy/schimmig stukje.

Simon, The Most Wanted Bachelor of London, is het kennelijk niet gewend dat een vrouw aarzelt. ‘Stap nou maar in, voor ‘hard to get’ spelletjes heb ik geen tijd. I don’t take NO for an answer. Jij bent het waard om met mij te genieten van the best city in the world. Dit keer is alles anders. Ik voel het,’ zegt hij zelfverzekerd. En dat allemaal na één bizarre ontmoeting op Ibiza, waar ik in mijn veel te dure jurk én lichtelijk aangeschoten met deze superstar de sterren van de hemel danste. Simon weet wel hoe hij een vrouw moet ‘ontvoeren’. Een zachte druk tegen mijn schouder en dicht bij mijn oor: ‘Het leven is geen generale repetitie. Dat zei mijn regisseur vanmorgen nog. Life is now.’ Dat is waar! Ik zit. De chauffeur sluit de deur. Terwijl we wegrijden zie ik nog net Svetlana in de underground afdalen.

Gatver, wat is dat nou? Een lik op mijn blote benen! ‘Oh, I want to introduce you to Star.’ Die kruipt meteen op mijn schoot. Hij is mooi van lelijkheid. Ik houd niet zo van honden. Simon licht het even toe. Dit is een ras ‘pug’. Star snort en gromt. En hij stinkt ook nog. Uit beleefdheid aai ik hem. We rijden door de mooie wijk Notting Hill. Simon kucht een paar keer. Met een andere stem zegt hij: ‘Dit was vroeger helemaal niet zo’n goede buurt. Maar zo’n 15 jaar geleden besloot een groep Londenaren de wijk weer hip te maken. De film deed natuurlijk de rest.’ We komen langs Portobello Road. ‘Dit is de antiekmarkt die langzaam overgaat in een groente- en fruitmarkt. Jamal, kan je hier om de hoek even stoppen?’ Simon stapt uit. ‘En nu zijn we er. Dit is het huis waar Hugh Grant woonde, in de film natuurlijk.’ Hij gebaart dat ik moet komen. Als ik naast hem sta, zegt hij: ‘Er is wel iets aan veranderd. Weet jij wat?’ ‘Huh?’ zeg ik onnozel. ‘Knalblauw. Het huis was eigendom van de regisseur. Maar de nieuwe bewoners werden gek van alle filmfans voor de deur. Daarom is ie nu zwart.’ Simon pakt mijn hand vast. Ik voel mij bijna Julia Roberts. Maar het is wel duidelijk dat ik niet de filmster ben. De hoofdrol heeft hij.

Of ik al Christmasshopping heb gedaan? Juist als ik wil antwoorden dat ik oktober te vroeg vind, gaat Simon weer van start met zijn speciale stem. ‘De mooiste kerstetalage is die van Fortnum and Mason. In my humble opinion is de decoratie nóg mooier dan bij Harrod’s.’ Ik druk mijn neus bijna tegen de autoruit om de feestelijke verlichting te zien. ‘Vroeger kon men bij Harrod’s écht alles maar dan ook echt álles bestellen. Er waren zelfs klanten waarvoor ze een tijger regelden! Een echte tijger bedoel ik, hoor.’ Jamal parkeert de auto bij Carnaby Street. Simon wijst, kucht en wéér die stem. ‘In de jaren zeventig was hier de hotste kledingwinkel, Biba. Alle it-girls kwamen er en nu maakt het label een revival mee.’ Ik ken het merk want ik sta ervoor in optie. De klant wil dan dat je de shootdag vrijhoudt in je agenda, maar het is nog geen definitieve boeking. ‘Hoe kom jij aan al die leuke weetjes over de stad?’ vraag ik. ‘Gewoon zomaar,’ zegt hij.

De sightseeing tour wordt vervolgd. We stoppen bij Liberty’s. Best Warehouse Ever. Bij binnenkomst worden we besprayd door een parfumdame van Tom Ford. We ruiken helemaal naar Neroli Portofino. ‘Dat neem ik. Meteen een mooie herinnering aan deze avond met jou, darling.’ Hij geeft zijn blackcard af. Een fles van 100 ml kost omgerekend zo’n 275 euro. ‘Ik herken u wel, mister Smith.’ Ze giechelt en gaat verder met: ‘Dit luchtje is unisex.’ De verkoopster kijkt hem vragend aan, haar hand reikt al naar een tweede fles. Nu wil hij zich niet laten kennen. ‘Doe er dan maar twee.’ Hij fluistert in mijn oor: ‘Ook voor jou. Dan ben ik altijd bij je. You can run, but you can’t hide from Simon.’

Flash! Een mobiele telefoon voor mijn gezicht als we in de auto stappen. En daarna een grote cameralens voor mijn neus. Wie zijn die mensen die zomaar een foto van hem maken? ‘Zó dichtbij! Is dit normaal?’ Nonchalant haalt Simon zijn schouders op. ‘No problem. Ik vind jou mooi genoeg om met mij op de foto te staan.’

Tot slot een kleine tour door South Ken(sington), de buurt waar hij opgroeide, via zijn basisschool en ouderlijk huis (oh mooi, zeg ik maar steeds) rijden we naar Chiswick. Een bohemian gedeelte van de stad waar bekende mensen wonen. ‘De beroemde acteur Colin Firth woont bij mij in de laan.’ Zijn stem klinkt opeens weer normaal: ‘En hier woon ik.’ ‘Zeg,’ en hij legt een arm om mijn schouder, ‘Ik ben supergoed in vuurtjes stoken. Ik ben eigenlijk gewoon een echte oerman.’ Hij lacht hardop. Ik doe maar met hem mee. ‘Zin om nog even bij mij voor de open haard te liggen? Jij eet natuurlijk bijna niets, maar dan bestel ik sushi.’ Hij weet het wel te regelen. Maar dit gaat mij te snel. ‘Morgenvroeg is mijn allerlaatste callback voor een grote shampoocommercial. Dan moet ik in topvorm zijn.’ Simon baalt zichtbaar.

‘Even kan toch wel,’ en hij houdt zijn hoofd een tikje schuin, kijkt mij deep in love aan. ‘Kom op! Pretty please?’ Als ik nee schud pakt hij mijn gezicht met twee handen beet en zoent mij. Te lang voor Star want die springt grommend tegen mijn been op. Ik duw de hond en tegelijk Simon van mij af. Teleurgesteld in mij aait hij zijn hond. Simon and Star… The Power Couple! ‘Nou dan moet Jamal je maar naar huis brengen. Een slechte buurt dat Hackney. En ver rijden voor mijn chauffeur.’ Met Star op zijn arm loopt ie naar zijn voordeur. Als hij van een hond houdt, dan kan ie vast ook houden van een vrouw.

Ik pak een appel van mijn plankje in de koelkast. Becky komt binnen. De meeste meiden in huis zijn tien jaar jonger maar wij zijn even oud. Met haar heb ik een klik. Ik vertel haar over mijn hot date met Simon. ‘Oh ja die Simon. Hij heet Mick in de serie,’ zegt zij. ‘En hij heeft ook dat programma over de historie van London gepresenteerd.’ Pff… ZOMAAR! Vandaar al die weetjes, dus niet gewoon zomaar.

Svetlana ligt al in bed. Ze bladert in een folder over plastische chirurgie. Zij heeft morgen ook een callback. Voor dezelfde shampoocommercial. Tuurlijk. Ik ga mijn haar wassen en dan gauw slapen. Nu maar wat extra shampoo op mijn hoofd. Mijn haar schuimt niet. Hé nog een beetje. Een vreemde lucht. Ik ruik aan de fles die bijna uit mijn handen glibbert. What the fuck? Dit krijg ik er dus met geen mogelijkheid uit. Ik heb morgen een vette kop met haar. De bitch!

Ik ren naar mijn slaapkamer. Ze houdt zich slapend maar ik schud haar wakker. Ze kijkt bang naar de fles in mijn hand. ‘I don’t know nothing,’ blijft ze roepen. ‘I not know!’ Nu stormt Becky binnen. Ze grijpt de fles uit mijn hand en ruikt eraan. Ik wijs naar mijn hoofd. ‘Daar gaat mijn droomjob van 20.000 euro,’ schreeuw ik. ‘Olijfolie’ roept Becky. ‘You stupid fucking cunt!’ Ze trekt het dekbed weg en ze spuit de fles bijna leeg over Svetlana, die gauw haar hoofd met het kussen bedekt. Becky grijpt het kussen. Haar woede overwint. Het laatste restje olijfolieshampoo spettert op Svetlana’s hoofd. Ik laat me op bed vallen en begin te huilen. In de deuropening staan Olga, Nathalie en Katarina. Ze roepen van alles in hun eigen taal. Becky slaat een arm om me heen. ‘Hoe vaak hebben we t al gezegd? We all want to quit, babe. I hate this industry. Ik weet dat zij voor haar familie geld moet verdienen, maar ik zal wel zorgen dat ze uit ons huis wordt gezet.’

Mijn telefoon licht op. Een berichtje van Simon. ‘I hope you’re safe at home now. Loved to spend some time with you. You are a jewel. Rock that casting tomorrow babe. Fingers crossed. Anyway… Vrijdagavond is de première van mijn nieuwste toneelstuk op West End. You are a shining star. Let’s shine together. X S

Volgende week vraag ik mij af of modellen exhibitionistisch zijn.
Bij de backstage van fashionshows of soms zelfs midden in een drukke straat staan wij ‘exposed’. In een paar seconde wisselen we van outfit en altijd worden we omringd door vreemde gluurders. Hoe voelt een model zich als dit gebeurt in een stad als Marrakech, waar je netjes gekleed hoort te gaan? En oh ja, dan is er nog die uitnodiging voor de première van Simon…

Click here to read 🇬🇧 English translation

Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik